Nestoras Paulakos / Seven Art
Αυγό (2007)
Κριτική SevenArt:

Νατουραλισμός στο άκρο. Σιωπές πολλές. Η εικόνα μιλάει από μόνη της, άλλωστε. Οι ήχοι φυσικοί. Τα πρόσωπα τα λένε όλα με τους μορφασμούς τους.

Και κυρίως τα μάτια… Όλο το παιχνίδι, όλη η ουσία, είναι στο βλέμμα. Σε αυτό εστιάζει ο Καπλάνογλου, σε αυτό ποντάρει. Αυτό έχει ως στόχο του. Να δείξει ότι η σιωπή είναι όλα τα λόγια του κόσμου. Δεν χρειάζεται να πεις λέξη. Μόνο να το δείξεις, πρέπει. Αν και ελληνική συμπαραγωγή, το "Αυγό" του Σεμίχ Καπλάνογλου -που σίγουρα πια τον ξέρεις μια και πήρε τη Χρυσή Αρκούδα στη Μπερλινάλε του 2010 με το "Μέλι", το οποίο και ξεπέρασε τα 13 χιλιάδες εισιτήρια στην Ελλάδα τον περασμένο Οκτώβρη- προβάλλεται τώρα στη χώρα μας, από το 2007. Το γνωστό ανάποδο του Έλληνα διανομέα, δηλαδή.

Το "Αυγό" είναι η πρώτη ταινία της "Τριλογίας του Γιουσούφ", που κλείνει με το "Μέλι". Την ενδιάμεση, το "Γάλα", να την αναμένεις μες στη σεζόν στις αίθουσες.

Πάντως το "Αυγό" δεν είναι "Μέλι", αν θυμάσαι και έχεις δει την τελευταία. Ναι μεν η κινηματογράφηση είναι ίδια, το στυλ, το κόψιμο, το βάθος στη σκηνοθετική προσέγγιση του Τούρκου δημιουργού δεν έχει καμιά διαφορά, όμως στο "Αυγό" η ιστορία χωλαίνει.

Εδώ, βλέπουμε τον Γιουσούφ μεγάλο πια, να γυρίζει στο χωριό για να κηδέψει τη μάνα του, και να αποφασίσει τι θα κάνει στη μετέπειτα ζωή του. Η παιδική αθωότητα λείπει ("Μέλι"), η νεανική ανησυχία επίσης ("Γάλα"), και η ενήλικη βαρυθυμία που υπάρχει δεν λειτουργεί στην ολοκλήρωση του σκηνικού.

Για να καταλάβεις, θα δεις ένα σινεμά μαγευτικό, με μια ιστορία κούφια. Δεν θα μπορέσεις να μπεις στην ψυχολογία του Γιουσούφ, δεν θα καταλάβεις τις -όποιες- σκέψεις του, και -κυρίως- την τελική μεταστροφή του (δίνεται κάπως άτσαλα, είναι η αλήθεια).