Jim Papamichos / My Film
ΤΟ ΓΑΛΑ
SÜT / MILK

Το δεύτερο μέρος της «Τριλογίας του Γιουσούφ» του Τούρκου σκηνοθέτη ΣΕΜΙΧ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ (ΜΕΛΙ, ΑΥΓΟ)

Ταινία που κινείται στο χώρο του λυρικού-ποιητικού κινηματογράφου, με πρωταγωνιστή έναν νεαρό, απόφοιτο Λυκείου, με πάθος για την ποίηση, ο οποίος, αναποφάσιστος για το μέλλον του, εργάζεται προσωρινά στο χωριό του στην επιχείρηση γάλακτος της χήρας μητέρας του. Ο Καπλάνογλου χρησιμοποιεί το γάλα μεταφορικά (η σχέση γιου με μητέρα) για να φτιάξει μια ποιητική, με μεγάλης διάρκειας πλάνα (που θυμίζουν τον Αγγελόπουλο), ταινία, χρησιμοποιώντας τον χώρο και συγκεκριμένα την περιοχή της Ανατόλια, κάνοντας ένα σχόλιο πάνω στη σχέση των ανθρώπων με τη φύση αλλά και τη σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο.

Ο εκμοντερνισμός της χώρας και οι επικείμενες κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες απασχολούν τον Σεμίχ Καπλάνογλου στο Γάλα/ Sut, την δεύτερη ταινία μιας τριλογίας, (ΑΥΓΟ, ΓΑΛΑ, ΜΕΛΙ), που ξεκινά αντίστροφα από την ενήλικη ζωή ενός ποιητή για να καταλήξει στην παιδική του ηλικία.

Για να επιτευχθεί η πολυπόθητη κοινωνική πρόοδος απαιτείται και ο περιορισμός της συντηρητικής λογικής που κυριαρχεί στις ζωές των κατοίκων μίας μικρής ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Τι γίνεται όταν ένας φαινομενικά προοδευτικός νεαρός καλείται να εφαρμόσει στην πράξη τη θεωρία που έχει σχηματίσει στο μυαλό του; Τι γίνεται όταν θα έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και ποία στάση θα κρατήσει απέναντι στα γεγονότα που μοιάζουν να πλησιάζουν; Ξεκάθαρες και διαυγείς οι προθέσεις του Καπλάνογλου αποκαλύπτονται με απόλυτη αρμονική συνοχή και μαθηματική ακολουθία σε ένα δυνατό τούρκικο αριστούργημα, τμήμα μιας πολλά υποσχόμενης τριλογίας.

Λογοτεχνικής νοοτροπίας, ταινία ενός κατεξοχήν ανθρωπιστή τούρκου σκηνοθέτη πλημμυρισμένη από ποιητικές εικόνες, μελαγχολικούς συνειρμούς και γεμάτη συναισθήματα, πηγάζοντα από τα μάτια ενός νεαρού, πολλά υποσχόμενου ηθοποιού αλλά και της Saime της δικής μας Πολίτικης Κουζίνας.

Σημειώσεις του σκηνοθέτη

Ποιά είναι η διαδικασία για να φτιάξεις αυτές τις ταινίες;

Αυτό που βλέπω εδώ είναι ένα μακροσκελές κινηματογραφικό flash back. Πείτε το ένα εσωτερικό ταξίδι, αν θέλετε, προς το αυθεντικό και μακριά από το παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο και την εμφάνιση των επαρχιών του κόσμου. Γιατί είναι στις επαρχίες μας που η αίσθηση του χρόνου, τόσο διαβρωμένη από την επέλαση του πολιτισμού, είναι ακόμα αισθητή. Θυμίζει επίσης κάτι από αρχαιολογική ανασκαφή, που ξεκινάει από τις τελευταίες μέρες της σχέσης μητέρας-γιού (με το θάνατο της μητέρας στο «Αυγό»), ως την καινούρια αρχή (η γέννηση του γιού στο «Μέλι»). Ελπίζω με αυτό τον τρόπο να βρίσκω τον τρόπο να διηγηθώ το βάρος και τον πόνο του χρόνου που περνάει, έτσι ώστε να μπορώ να προσκαλέσω κάποιον να θυμηθεί και να σκεφτεί το δικό του χρόνο. Όλοι έχουμε μητέρες που αγαπάμε και είναι πολύ πιθανό πολλά να κρύβονται στο χρόνο που περνάμε μαζί τους, και στο χρόνο που δεν μπορούμε πια να μοιραστούμε μαζί τους. Εύχομαι να γίνεται αντιληπτό ότι οι ταινίες μου δεν είναι προσκολλημένες στην ιστορία που διηγούνται, δηλαδή στο σενάριο. Είμαι της γνώμης ότι ο χρόνος είναι η πρώτη ύλη του κινηματογράφου.

Η έκφραση μου είναι απλή, υπολείπεται σε διαλόγους, σχηματίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της από οπτικές και ακουστικές λεπτομέρειες και επικεντρώνεται στο να μεταλαμπαδεύσει την αίσθηση του χρόνου που περνάει με κάθε ανάσα.

Semih Kaplanoglou